Lie f desverdriet.info

Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.

Hoe ik mijn eerste grote liefde na 38 jaar weer tegenkwam en hem wederom verloor

van een vrouw die, dankzij Schoolbank, in de hoek gedreven werd


Half oktober 2009 ontmoetten hij en ik elkaar weer op Schoolbank.nl.
Nadat we een aantal dagen achter elkaar op elkaars pagina hadden zitten kijken, mailde hij mij.
Hij vond het leuk om me na zoveel jaar weer via Schoolbank tegen te komen en vond het een teken van interesse dat we met enige regelmaat op elkaars pagina keken. Het was dan ook zo'n 40 jaar geleden dat we iets met elkaar hadden gehad. En hij vroeg hoe het nu met mij was.
Ik had gelezen op zijn pagina dat hij getrouwd was en twee kinderen had.
Ik was zelf na 31 jaar huwelijk, 4 jaar gescheiden en had ook twee kinderen.
Ik vond het erg leuk dat hij mij mailde en was er helemaal opgewonden van.
Hij was mijn eerste verkering geweest toen ik 16 jaar was. We hebben toen bijna een half jaar verkering gehad. Hij maakte het om onduidelijke redenen uit. Ik vermoedde toen, omdat hij zich nog niet wilde binden. Hij ging ook nog verder studeren, terwijl ik
ging werken.

Toen we elkaar na 38 jaar weer persoonlijk spraken en ik hem vroeg waarom hij het toen uitgemaakt had, zei hij dat hij dat niet meer wist.
Ik had hem, toen het 38 jaar geleden uitging, daarna nooit meer gezien of gesproken.
Ik vond het al erg leuk om op Schoolbank te lezen hoe het met hem ging en gegaan was. Hij had een uitvoerig profiel van zichzelf op de site gezet. Ik vond het heel erg toen het uitging. Ik was heel erg gek op hem. Nu zei hij dat hij het zich toen niet gerealiseerd had, dat ik zo gek op hem was en dat ik het zo erg vond dat het uitging. Hij maakte daar ook zijn excuses voor. Ik mailde hem meteen terug, was nog wel een beetje terughoudend. Maakte er nog geen lange mail van. Zijn mail daarop besloeg twee A-4 tjes en daarna zaten we elkaar om de dag te mailen, met mails die uit 1 à 2 A-4 tjes bestonden. We vertelden elkaar over ons leven nadat onze verkering was
uitgeraakt, maar ook over hoe onze (werk)dag was geweest en wat we allemaal gedaan hadden of nog gingen doen. We deden dit vrij uitvoerig en in detail. Hij had, vond ik, heel veel aandacht voor me. Hij vroeg altijd hoe iets geweest was, reageerde op alles wat ik mailde en als hij een keer iets vergeten was, mailde hij dat de volgende dag nog even. En voor mij ging dat precies zo.
Ik had ondertussen een recente foto van mij op Schoolbank gezet.
Waarop hij via Schoolbank.nl reageerde met: “Wat zie je er patent uit op deze foto, heel leuk. Ik moest wel heel goed kijken om de Susan van 40 jaar terug erin te herkennen. Door er even naar te blijven kijken lukte dat nog best”. Zijn eerste mail had hij ook via Schoolbank.nl gestuurd.

Zijn mails daarna stuurde hij via het gezamenlijke mailadres van hem en zijn vrouw.
De mails via Schoolbank heeft zij, denk ik, niet gelezen. Maar de mailwisseling via hun gezamenlijke mailadres heeft zij volledig gevolgd. Dat wist ik in het begin niet. Dat hoorde ik pas van hem na een paar weken. Daar keek ik nogal van op, omdat hij, vond ik, toch dingen zei in zijn mails, die je niet zegt tegen een vriendin, als je vrouw dat ook kan lezen.
Zo zei hij dat ik niet zo goed tot mijn recht kwam op een oude schoolfoto. En dat hij met zijn vrouw een beetje anders over de markt liep dan normaal, omdat hij mij tegen kon komen. Hij keek of hij mij soms zag. Het bleek dat we allebei zaterdags onze
boodschappen op dezelfde markt deden, dat we onze kaas bij dezelfde kaasboer kochten en onze schoenen bij dezelfde schoenenwinkel . Terwijl hij in een andere plaats woont dan ik. Hij schreef ook dat zijn vrouw stond te kijken van de lange
verhalen die we hadden en vroeg hem wanneer hij met mij verkering had gehad en ze zei dat hij nooit over mij verteld had.
Hij zei dat dat niet helemaal waar was, maar dat hij niet in detail over mij verteld had.

Vaak schreef hij dat zijn vrouw die avond weg was, dat hij dus het rijk alleen had en alle tijd had om mij te mailen.
Ook maakte hij toespelingen op onze vroegere seksuele relatie, zoals “biologie hoeft niet altijd uit een boek, toch?” en dat hij voor het eerst mijn geslachtsdelen aanraakte en met zijn handen onder mijn kleding zat.
Toen we in 1971 verkering hadden waren we een weekend weg met de jongerenclub, waar we elkaar ontmoet hadden. Ik had dat weekend vrij uitvoerig in mijn dagboek beschreven, zodoende kon ik hem er veel over vertellen. Hij wist er ook nog wel het één en ander van, maar door mijn dagboek wist ik meer. Op een
gegeven moment heb ik hem de letterlijke tekst uit mijn dagboek over dat weekend gemaild. Hij was daar erg blij mee en schreef terug dat hij het heel leuk vond om te lezen dat we slecht van elkaar af konden blijven en alle mogelijkheden aangrepen om samen te zijn.
Ook schreef hij dat hij niet even stiekem als klant bij mij langs kon lopen toen ik op een vlooienmarkt stond, omdat hij in het buitenland was.
En dit las zijn vrouw dus ook allemaal.


Stiekeme mails
Later, toen we elkaar ook mailden via zijn werkmail (die zijn vrouw niet kon lezen) en nadat hij gezegd had dat zijn vrouw steeds meer moeite met onze uitvoerige mailwisseling ging krijgen, heb ik hem erop gewezen dat zij het niet leuk moet
hebben gevonden bovenstaande dingen te moeten lezen. Hij zei daarop dat zij geen moeite had met onze seksuele ervaringen van vroeger. En dat hij zich altijd zo neutraal mogelijk had uitgedrukt. Hij had de mails steeds netjes afgesloten en niet met kus o.i.d.
Ik zei dat ik het mailen met hem erg leuk vond en dat het voelde als een goede vriendschap en ik hoopte dat we dat konden blijven doen. Waarop hij zei dat hij het ook erg leuk vond en doordat we zoveel met elkaar deelden er wel iets ging groeien. Hij voelde het ook als een vriendschap, waarbij we als het nodig was, als
volwassenen, op de rem konden trappen.
Hij zei ook nog dat hij mij ontmaagd had, 38 jaar geleden.
Waarop ik zei dat we “het” toch niet gedaan hadden, waarop hij weer zei dat alleen de vingers aan het werk waren geweest. Maar dat als onze verkering langer zou hebben geduurd, “het” er misschien binnen een redelijke termijn nog wel van gekomen was,
waar hij dan geen problemen mee zou hebben gehad.

Hij zei wel dat zijn vrouw vond dat hij erg uitvoerig was en zeer gedetailleerd verslag deed aan mij. En dat hij dat normaal niet deed. Dus dat vond ze vreemd.
Hij ging muziek en films voor me branden, waar ik erg blij mee was.
Op een avond kwam hij ze onverwachts langs brengen. Ik zat net te eten en hij had zelf ook niet veel tijd, omdat hij naar een etentje moest. Het was een nogal ongemakkelijke eerste ontmoeting. Het was leuk, maar ook vreemd om elkaar na 38 jaar weer te zien. Ik had wel recente foto's van hem gezien, maar had toch moeite om hem van 38 jaar geleden te herkennen.
De volgende dag schreef hij dat onze ontmoeting heel leuk was, maar helaas wat aan de korte kant. Dat we eigenlijk amper ergens over gesproken hadden en dat er misschien nog wel een gelegenheid zou komen om elkaar te spreken. Wat ik in een volgende mail aan hem beaamde.
Een week later mailde hij me via zijn werkmail dat hij met me wilde afspreken zonder dat zijn vrouw dat te weten zou komen.
Ik zei: oké, is goed.

Vlak voor de afspraak mailde hij dat hij het met zijn vrouw besproken had en dat ze er geen moeite mee had dat hij bij me zou komen koffiedrinken en met me praten.
Hij kwam die ochtend met bloemen voor me aan en met cd's en dvd's. Ik was nogal overdonderd door de bloemen. We hebben zo'n twee uur met elkaar zitten praten, vooral over dingen die je toch niet over de mail bespreekt. Zo vroeg ik hem of hij een goed huwelijk had. Hij zei dat ze een erg goed huwelijk hadden, was alleen maar beter geworden sinds de kinderen de deur uit waren.
Ik vroeg hem ook naar de ziekte van zijn vrouw . Ze heeft borstkanker, gelukkig niet in een erg stadium. Hij zei dat als je haar borsten aanraakt, dat het dan hard aanvoelt en dat er ook vocht zit, wat eruit gemasseerd moet worden door de fysio en dat
ze vaak vermoeid is.
Ik vond het nogal vreemd, dat hij dat zo vertelde. Dat doe je toch niet.
Net zoals je de dingen zoals ik hierboven schreef, niet mail naar een vriendin, als je vrouw het ook allemaal leest. Maar ik dacht: misschien hebben ze wel een vrij huwelijk. Dat zou kunnen.

Later vroeg ik hem ook nog via zijn werkmail wat zijn bedoelingen nu eigenlijk waren. Maar daar gaf hij geen antwoord op. Terwijl hij altijd overal op antwoordde. Ik heb er daarna maar niet meer naar gevraagd. Ik dacht: de tijd zal het leren.
Tijdens ons gesprek vertelde hij ook dat toen wij lagen te vrijen tijdens dat weekend, ik ineens was gaan huilen, dat hij daar nogal van geschrokken was en niet wist wat hij ermee aan moest. We hadden er ook niet over gepraat. Ik kon me dat helemaal niet herinneren, dat huilen. Hij voelde zich er nogal schuldig over, maar ik zei dat dat helemaal niet nodig was. Ik was het totaal vergeten en had het ook niet in mijn dagboek genoemd, dus was het niet belangrijk geweest. Het was gewoon een heerlijk, verliefd weekend geweest.
Ook om hierover te praten, had hij met me willen afspreken.
We vroegen ook naar elkaars verkeringen, nadat de onze was uitgeraakt. Het bleek dat we allebei geen verkering meer hadden gehad totdat we onze toekomstige echtgenoot(e) ontmoetten.

Hij zei dat we in het vervolg wat minder vaak moesten gaan mailen, omdat het een beetje te gek werd en omdat hij het in het nieuwe jaar ook druk op zijn werk ging krijgen. Maar ook omdat zijn vrouw er problemen mee ging krijgen.
Bij het afscheid gaf hij mij een zoen op mijn wangen . “ Dit moet toch kunnen”.
Twee dagen later, op nieuwjaarsdag, mailde ik hem dat het goed was dat we bijgepraat hadden. En dat ik ook vond dat onze mailwisseling een nogal abnormale vorm aan ging nemen. En dat ik wilde benadrukken dat ik absoluut niet de oorzaak wilde zijn van enige wrijving tussen hem en zijn vrouw. En dat het goed was dat we afgesproken hadden dat we nog konden mailen, maar dan in een wat rustiger vorm.
Hij mailde dezelfde dag nog terug dat hij het een gezellige ontmoeting met me vond. En dat zijn vrouw meer moeite had met ons gesprek dan hij had geschat. Maar ik hoefde me echt geen zorgen te maken, er was absoluut geen sprake van wrijving.
Dit mailde hij dus allemaal vanuit huis, wat zijn vrouw meelas.

Zijn vrouw had mijn dagboekfragment ook gelezen , over ons gezamenlijk weekend vroeger, en hij hoopte dat ik dat niet vervelend vond. Zijn vrouw had onze mailwisseling vanaf het begin volledig gevolgd en daar kwam ook haar bezorgdheid uit voort. Ze vond dat we snel gingen en steeds een stapje verder: niet wetende waarin het zou eindigen.
Ik mailde terug dat ik wel wist dat zijn vrouw ook mijn dagboekfragment kon lezen en dat ik hoopte dat zij er nu minder moeite mee zou hebben en dat ik blij was dat er geen sprake was van wrijving tussen hen.
Via zijn werkmail heb ik hem gevraagd of zijn vrouw ook al zijn mails aan mij had gelezen en dat ik mij, als dat zo was, kon voorstellen dat ze zich zorgen ging maken.
Dat zou ik, in haar plaats, ook gedaan hebben. Ik vond ook dat hij soms te ver was gegaan en vroeg mij af wat zijn bedoelingen nou eigenlijk waren.
Hij zei dat zij zijn mails dus ook allemaal gelezen had en dat ze vond dat hij erg uitvoerig was in zijn reactie en gedetailleerd verslag deed. Ze vond dat vreemd, omdat hij normaal niet zo uitvoerig was. Kennelijk had hij bij mij daarmee ook meer
opgeroepen.

Ik zei dat ik het leuk vond om met hem te mailen en van alles met hem te delen. Het voelde als vriendschap en ik hoopte dat we dat konden blijven doen en dat dat geen probleem voor zijn vrouw zou vormen. Ik zag er verder geen probleem in was blij dat
hij dat ook niet gedaan had.
Ik zei dat er veel medeleven, interesse en vriendschap uit zal mails sprak en dat me dat erg goed deed.
Ondertussen waren bij mij de gevoelens van 38 jaar geleden voor hem weer in alle hevigheid terug gekomen. Dat heb ik hem ook bekend via zijn werkmail en dat er inderdaad wel iets groeide tussen ons. En dat we op de rem moesten trappen, als het nodig was. Ook dat ik het apart vond dat we over veel dingen hetzelfde dachten en voelden en dat dat vanzelf ging bij ons allebei.


Onwerkelijk
In die tijd ben ik het boek “Waarom mannen seks willen en vrouwen liefde nodig hebben” van Allan & Barbara Pease gaan lezen. Ik had me nog nooit zo verdiept in relaties tussen mannen en vrouwen . En in trouw en ontrouw. In dit boek stond dat
mannen een relatie als een affaire beschrijven als er seks aan te pas is gekomen. Terwijl vrouwen het een affaire vinden als je elkaar veel belt, sms't of emailt. Het is dan een emotionele affaire.
Later, toen ik het met hem daar over had (toen we onze relatie gingen beëindigen) ontkende hij ook met mij een affaire te hebben, omdat wij geen seks hadden. Ik wees hem op dit boek en dat zijn vrouw (en ik) vond dat wij wel een emotionele affaire
hadden.
Ik wist toen al dat deze relatie zou gaan eindigen. Hij zou me weer veel verdriet aan gaan doen, net als 38 jaar geleden.
Ik dacht erover om te proberen hem over de streep naar mij te trekken. Ik had het graag willen doen, maar ik kon het niet. Ik kon niet zijn vrouw ongelukkig maken en hun huwelijk in gevaar brengen. Anderen zeiden wel: “je bent niet zijn broeders hoeder”, maar ik bleef toch maar een afwachtende houding aannemen.

Het was een onwerkelijke tijd. Ik kon eigenlijk niet bevatten wat er gaande was. Ik zat op een roze wolk, maar wist ook dat het niets kon gaan worden.
Maar ik was zo ver, dat ik met alles genoegen had genomen, van mailvriendin tot maitresse.
Hij ging toen inderdaad minder vaak mailen, nog maar ongeveer 1 x per week. Ik mailde dan wel meteen terug. Ik dacht: ik ben vrij om te mailen wanneer ik wil. Ook bleef hij cd's en dvd's bij me in de brievenbus gooien. Toen ik op een zaterdag terug kwam van de markt, zag ik hem bij mijn brievenbus. Ik riep hem, blij om hem te zien.
Maar hij schrok van me. En wilde niet te lang met mij praten.
Toen zag ik zijn auto even verderop staan en vermoedde dat daar zijn vrouw in zat. Dus ik maakte ook gauw een eind aan het gesprek. Later hoorde ik van hem over de telefoon dat ze mij al gezien had voordat hij mij zag. Zij zat inderdaad in de auto. Ze
vond het helemaal niet leuk dat ik hem geroepen had en zij en hij dachten dat ik hem had willen zoenen. Waarop ik zei dat dat helemaal niet waar was , wat ook zo was. Oh, zei hij, dan heb ik dat verkeerd. Ik zei dat ik wel dacht dat zij in de auto zat.

Hij belde mij toen op om mij te feliciteren met mijn verjaardag. Ik had zijn felicitatiekaart niet op de mail gekregen en dat vond hij vreemd. Hij verstuurde hem nog een keer. Ik was er erg blij mee. Maar hij klonk nogal geërgerd. Ik moest a.u.b. niet verwijzen naar dit telefoongesprek in mijn mail want zijn vrouw ging al elke keer
uit haar dak, omdat ik even door hun straat was gefietst toen ik in de buurt was om te kijken waar ze woonden. Dat had ik maar één keer gedaan, terwijl hij heel vaak bij mij in de straat was geweest.
Ook had ik alweer foto's van vroeger van mij gestuurd.
Ik had er eerst één gestuurd, maar toen ik mijn nieuwe pc en printer had, had ik er nog een paar gestuurd. Van hem had ik tenslotte ook meerdere foto's van vroeger gekregen.
Ik ging een beetje het gevoel krijgen dat ik de schuld ging krijgen van hun ruzies.
Ik zei dat we dat niet moesten hebben, dat zij ruzie om ons gingen krijgen, dat zij en wij daar niet vrolijk van werden.
Hij zei dat hij de klassefoto die ik gestuurd had het leukst vond.
Ik stond er zo leuk op en had zo'n leuk sexy kort jurkje aan. Dat had hij in zijn mail gezet, maar dat had zij eruit gehaald. Omdat zij er zo'n moeite mee heeft, zit er nu meer tijd tussen de mails en mailt hij minder uitgebreid.


Bedenkingen
Hierna ging ik meer en meer mijn bedenkingen krijgen over onze mailrelatie.
Na een maand heb ik hem naar zijn werkmail geschreven dat ik me nogal bezwaard ging voelen om hem thuis te mailen, omdat ik gehoord dat dat zijn vrouw een paar keer uit haar dak was gegaan door mijn mails. Ik vond het ook geen prettig idee meer dat ze mijn mails las, misschien soms nog wel voordat hij ze zou lezen en wie weet zat ze daar dan ook het één en ander in te veranderen.
Ik werd ook bang om dingen te doen of te zeggen die bij haar weer verkeerd zouden kunnen vallen. Bovendien vond ik het ook niet fijn voor hem als hij daar met haar ruzie over zou kunnen krijgen en dat hij dan een beetje tussen twee vuren zou kunnen komen te zitten. Ik schreef dat ik niet wist hoe hij hier verder over dacht. En dat ik het erg leuk vond om met hem te mailen, maar dat ik er nu een beetje mee in mijn maag zat en niet wist of het nu nog wel fijn was. Hierop belde hij me op vanaf zijn werk en zei dat ik de spijker op zijn kop sloeg.
Afgelopen weekend was het weer hommeles geweest om wat hij geschreven had: “Hoe was je bevrijdingsdag ?”. Zij vond dat hij mij dan pushte om weer snel te antwoorden. Zij vond dat we te snel en te uitgebreid mailden. “Wat is dat toch, wat jullie vroeger gehad hadden, dat jullie nu zo klef zijn”, had ze gezegd.
Ook al doen we het nu rustiger aan, het is nog niet goed, zei ik.
Hij zei: “Terwijl we het toch onschuldig hebben gehouden. Als ik nu echt met je vreemd had willen gaan, dan had ze pas echt reden om boos te zijn.
Ze was nu ook boos om de dvd's die hij gebrand had en in de brievenbus deed: “Ze kan nu toch ook zelf branden, of haar zoons kunnen dat doen”.
Hij stelde voor om het mailen te laten doodbloeden, met langere tussenpozen. We hoeven het contact niet helemaal te verbreken, maar over een tijdje alleen nog af en toe mailen. “Bij hoogtepunten”, zei ik. Ik zei ook dat we er misschien beter mee
op konden houden, maar dat wou hij niet.
Ik antwoordde dat het ook niet zo raar was, dat ze zo deed. Dat had ik in haar plaats ook gedaan. Ja, hij begreep haar ook wel, zei hij.
Wat gaan we nu doen? Ze mag niets weten van dit gesprek. We besloten om het te laten doodbloeden en elkaar alleen nog te mailen bij hoogtepunten.
Tijdens dit telefoongesprek merkte ik dat hij niet alleen op zijn werk zat. Hij zei ook iets tegen een collega. Dat vond ik raar. Zo'n gesprek voer je toch niet waar collega's bij zijn?

De dag daarop heb ik hem weer naar zijn werk gemaild. Ik wilde hem nog vertellen over het boek. Ik wees hem erop dat wij een emotionele affaire hadden en dat zijn vrouw dat goed had aangevoeld. Maar dat ik eerder vond dat ik niet de aangewezen
persoon was om hem dat te vertellen. En dat ik bovendien wel elke relatie met hem gewild zou hebben, wat voor relatie dat ook geweest zou zijn. Ik had hem over de streep willen trekken, als ik dat had gekund. Ik schreef ook dat er na hem in mijn leven, alleen mijn ex-man was geweest, en verder niemand. Ook niet na mijn scheiding. En dat het goed was zoals we het afgesproken hadden en dat we zijn huwelijk niet in gevaar moesten brengen.
Hij mailde terug dat hij het boek niet kende en dat hij het er niet helemaal mee eens was, omdat onze communicatie op een open manier ging, omdat zijn vrouw alles kon meelezen en de inhoud niet tot in de diepste details ging en niet seksueel getint was.
Hij vroeg zich ook af wat ik bedoelde met elke relatie en over de streep trekken. Bedoelde ik daarmee, dat ik bij een eventuele breuk tussen zijn vrouw en hem klaar zou willen staan om hem in te lijven?
Zijn vrouw had heel veel moeite gekregen met onze mailwisseling. Daarom moeten we het afbouwen. Graag mijn hulp daarbij, want het dreigt de verkeerde kant op te gaan. Afgelopen zaterdag kreeg hij al vragen in de trant van, heb je het verteld dat
het moet minderen, waarom reageert ze niet op je mail en de spullen die je in de bus hebt gegooid? Om niet opnieuw bonje te krijgen had hij maar neen gezegd.

Hij schreef verder: In het afbouwscenario is het de bedoeling, dat jij op de oude voet doorgaat, maar dat ik minder uitgebreid met zo min mogelijk vragen en met grotere tussenpozen ga reageren. Op die manier is het de bedoeling, dat het op termijn stopt en dat we daarna alleen nog mailen wanneer we elkaar echt iets willen vertellen. Volgens mij wil mijn vrouw het op deze manier omdat ze bang is, dat we anders gewoon doorgaan op de illegale (via dit mailaccount) weg.
Ik vind het ook niet eerlijk naar mijn vrouw toe wanneer we via dit account doorgaan alsof er niets aan de hand is. Laten we dat dan ook niet doen.
Dus wanneer je op mijn mail via de reguliere weg reageert, geef dan bijv. aan, dat je eerder had willen reageren maar dat: Of je ineens zag dat je reactie nog bij je concepten stond en dat je vergeten was 'm te versturen.
Of dat je eerder had willen reageren maar dat er iets tussen kwam.
Of dat je het te druk had om eerder te reageren.
Of dat je eerst één van de films wilde bekijken, dat nu gedaan hebt en gelijk daarover je verhaal kwijt kan.
Alvast bedankt voor je medewerking.


Angsthaas
Ik dacht, na het lezen van deze mail, zal ik hierin meegaan of is het niet beter er nu meteen helemaal een punt achter te zetten? Ik dacht ook dat zijn vrouw niets liever zou willen dan dat we er helemaal mee zouden stoppen. Hij wilde natuurlijk wel graag dat ik gewoon bleef mailen Ik heb toen mijn beste vriendin gebeld. Zij wist al van het hele verhaal en had me telkens gewaarschuwd dat het niets kon worden omdat hij getrouwd was. Was hij niet getrouwd geweest, dan had het wat kunnen worden, had ze gezegd.
Ik was ondertussen ook aardig nijdig geworden door deze mail.
Ik kreeg het gevoel in een hoek gedrukt te worden en dat hij met me aan het spelen was. Ik moest wel op de oude voet doorgaan, terwijl hij nog maar soms zou mailen en heel summier?
En dat moest ik dan nog leuk blijven vinden?
En dat alleen maar omdat zij niks mocht weten van ons telefoongesprek en onze mailwisseling via zijn werkmail.
Bovendien vond ik ook dat hij zijn vrouw veel verdriet deed. Ik had dat eerst niet zo in de gaten, pas later kreeg ik dat door toen ik hem aan de telefoon sprak.

Ook vond ik hem nogal een angsthaas geworden, bang voor ruzie met zijn vrouw. Was dan ook stiekem gaan mailen, dacht ik, dan had je al die problemen niet gehad. Het leek erop of hij zijn vrouw jaloers had willen maken met mij. En dan ging hij ook nog allerlei redenen bedenken voor mij waarom ik nog niet had gereageerd! Alsof ik dat zelf niet kon!
Mijn vriendin walgde van hem en vond het erg nare karaktereigenschappen. Ik moest echt nu meteen met hem kappen. Dan hield ik de eer aan mezelf. En het zou voor iedereen beter zijn.
Ik mailde hem nog dezelfde avond terug naar zijn werk dat ik onze mails wel in detail vond gaan en dat ik zijn mails ook seksueel getint vond, vooral in het begin. En dat ik het idee had gekregen dat hij er wel aan gedacht had om vreemd te gaan. En dat ik vond dat hij mij het hoofd op hol maakte met al zijn belangstelling, bloemen, cd's en dvd's. Dat hij vanaf januari afhaakte, en dat dat zijn goed recht was, omdat hij getrouwd was.
En dat het boek mij veel duidelijk had gemaakt over hoe verschillend mannen en vrouwen zijn en dus ook verschillend over de dingen denken.
Dat ik met “over de streep trekken” bedoelde dat ik had willen proberen hem over de streep te trekken, als ik dat in overeenstemming met mijn geweten had kunnen doen.
Ik was daar echter de persoon niet voor. Ik kan niet alleen maar aan mezelf denken en niet aan je vrouw en aan jullie huwelijk.
Met de zin over elke relatie bedoelde ik precies dat wat ik schreef. Het had niet uitgemaakt wat voor relatie het was geweest (met de nadruk op was). Ik had dat met mijn gevoel gezegd, niet met mijn verstand.

Verder schreef ik: Mijn verstand en mijn gevoel zeggen me nu dat ik nu een eind aan onze mailwisseling moet maken. Ik vind het nu een hele rare kant opgaan. Je kan toch eerlijk tegen je vrouw zeggen dat je me gebeld hebt en dat we samen besloten hebben het contact te verbreken omdat zij er zo veel moeite mee ging krijgen? Als het moet gaan zoals jij het wilt, lijkt het net of ze je niet vertrouwt. Dat ze bang is dat we nog op een andere manier contact houden.
Zoals ik je al in mijn eerdere mail zei, vind ik het op deze manier niet meer leuk om met je te mailen. Ik heb dus ook geen zin meer om op de oude voet door te gaan. Bovendien wil ik niet meer dat iemand mij vertelt wat ik wel en niet mag zeggen. Dat is me met mijn ex al te vaak gebeurd en was één van de redenen om van hem te scheiden. En redenen opgeven waarom ik zo laat zou reageren, kan ik zelf ook wel bedenken. Ik ga je niet meer mailen. Het gaat jou en je vrouw goed. Het was een leuke tijd, maar het is beter dat het nu ophoudt, voor ons allemaal.


Het ga je goed
Daarop mailde hij de volgende ochtend vanaf zijn werk: "Een heel duidelijk verhaal, waar ik ook achter sta. Sorry, dat ik door mijn manier van doen je hoofd op hol hebt
gebracht, dat was absoluut niet de bedoeling. Mijn attenties (cd's en dvd's) waren alleen maar vanuit vriendelijkheid. Ik heb het materiaal en kan er eenvoudig aankomen. Waarom elkaar dan niet helpen, er zat verder niets achter.
Overigens heb ik mijn vrouw gisteravond verteld, dat we het erover hebben gehad om de mailwisseling af te bouwen. Een reden voor het uitblijven van je reactie was niet meer nodig geweest. Het spijt me ook, dat je de vier opties interpreteert als, dat ik je opleg iets te moeten doen, ook dat was niet mijn bedoeling, sorry!
Het is goed dat we er nu een punt achter zetten.
Ik heb het echt heel leuk gevonden om na zoveel jaar van elkaar vernomen te hebben hoe het een ieder is vergaan en wens je heel veel geluk en voorspoed toe.
Het ga je goed."

Dit was dus het einde, in mei 2010.
Ruim een half jaar hadden we intensief met elkaar gemaild, alle lief en leed met elkaar gedeeld, veel belangstelling in elkaars doen en laten getoond. We hebben er allebei veel tijd in gestoken, ondanks ons beider drukke leven van werken, huis, tuin en hobby's.
We bouwden een echte vriendschapsband op, waarbij ik ook weer vlinders in mijn buik kreeg. Eerst vond ik het bevrijdend, dat we niet meer mailden. Maar ik ging het missen. Ik ging de vriendschap missen. Ik zat bijna elke dag op internet te speuren naar tekens van leven van hem. Zat op zijn schoolbankpagina te kijken, zonder dat hij mij kon zien. Ik speelde zijn cd's eindeloos af. Vooral de cd's die hij speciaal voor mij had samengesteld. En ze (met mijn foto erop) Susan s songs had genoemd!
Toen ik eind juni op vakantie was, heb ik hem nog een sms gestuurd, waarin ik vertelde dat ik goed was aangekomen op mijn vakantiebestemming en vroeg of zijn vakantie goed was verlopen.
Ik heb hem ook nog laten weten dat, ondanks dat mijn laatste
mail nogal nijdig klonk, ik niet meer kwaad op hem was en dat ik
nog vaak genoot van de prachtige cd's.


Ik mis hem
Een week geleden zag ik een foto van vorig jaar in ons weekblad staan, waar hij ook op stond. Omdat hij in een andere plaats woont, zou hij dat niet kunnen zien.
Toen heb ik hem een mail via Schoolbank.nl gestuurd met die mededeling. Ik dacht dat hij dat wel leuk zou vinden om te weten. Ik vroeg ook nog hoe het met hem en zijn vrouw ging. En vertelde dat het met mij iets minder ging omdat ik gevallen was met mijn fiets. En dat hij mij niet terug hoefde te mailen als hij dat niet wilde.
Beide keren heb ik geen reactie van hem gehad. Daarop had ik wel gehoopt, maar niet verwacht.

Een paar weken geleden had hij zijn pagina op Schoolbank.nl gewijzigd. Hij had toen ook ingesteld dat hij nooit op andere pagina's als bezoeker te zien zou zijn. Uit mijn lijst van bezoekers was hij ook meteen helemaal verdwenen. Eerder had ik dat bij
mezelf ook gedaan. Ik heb hem toen laten merken dat ik zijn pagina bekeken heb.
Maar toen ik zelf mijn pagina wijzigde, heeft hij niet laten merken of hij hem bekeken heeft. Hij wil dus geen enkel contact meer.
Ik vroeg me het afgelopen halfjaar af of hij nog weleens aan mij zou denken. Toen hij zijn Schoolbankpagina laatst wat wijzigde, dacht ik: nu heeft hij aan mij gedacht. Het was ook in de week dat je kon stemmen voor de Top 2000. Dat hadden we vorig jaar allebei gedaan en onze lijsten met elkaar gedeeld. Hij had toen zelfs twee cd's voor me gebrand, één met zijn nummers van de Top 2000 van 2009 en één met de nummers van mijn Top 2000 van 2009. Met op allebei een foto van hem of van mij.
Toen ik dit jaar stemde, heb ik mijn lijst op Hyves gezet. Ik had gedacht dat hij zijn lijst ook op zijn Hyves zou zetten, maar dat had hij niet gedaan. Weer een bewijs dat hij geen enkel contact meer wil. Natuurlijk dat heb ik zelf gewild. Maar soms denk ik,
had ik dat maar niet gewild. Ik vind het vreselijk dat ik nu helemaal geen contact meer met hem heb.

Ik mis hem, ik mis hem nog steeds. Elke dag moet ik nog wel aan hem denken. Hij is altijd bij me. Ik hou nog steeds van hem.
Mijn vriendin zegt dat ik verliefd was op de liefde. Zou dat waar zijn geweest?
Hij heeft me voor de tweede keer in mijn leven eerst veel vreugde en liefde gegeven en daarna veel verdriet. Ik lijd aan liefdesverdriet.
Omdat het al ruim een half jaar duurt en maar niet minder wordt, heb ik het nu allemaal van me afgeschreven. Het is goed om dat te doen. Ik hoop dat het me helpt om hieruit te komen en mijn leven weer op te pakken. En ik wil zo graag weer blij door het leven gaan.

Susan, Arnhem